Talata 12:18 Ng Kawikaan: Kahulugan At Aral

Mga kaibigan, pag-usapan natin ang isang napakahalagang talata mula sa aklat ng Kawikaan, ang Kawikaan 12:18 sa Tagalog. Alam niyo naman, ang Bibliya ay puno ng karunungan, at ang mga talatang ito ay parang mga gabay natin sa buhay. Ang partikular na talatang ito ay nagbibigay-diin sa kung gaano kahalaga ang mga salita na ating binibitawan. Madalas nating hindi napapansin, pero ang ating mga sinasabi ay may malaking epekto, hindi lang sa iba kundi pati na rin sa ating sarili. Kaya naman, mahalagang unawain natin ang lalim ng mensahe nito para mas mapaganda pa natin ang ating pakikipag-ugnayan at ang ating pamumuhay. Ito yung tipong talata na kahit simple lang pakinggan, pero pag pinag-isipan mo, wow, ang lalim pala! Kaya naman, tara na at sabay-sabay nating tuklasin ang ganda at aral ng Kawikaan 12:18 sa ating wika.

Ang Tunay na Kahulugan ng Kawikaan 12:18

Sige nga, mga guys, ano ba talaga ang sinasabi ng Kawikaan 12:18 sa Tagalog? Sa maraming salin, ganito ang pagkakaintindi natin: "Mayroong nagsasalita na parang mga saksak ng tabak, ngunit ang dila ng marunong ay nagpapagaling." Napaka-profound, 'di ba? Sa madaling salita, ipinapakita dito ang *malaking pagkakaiba* sa pagitan ng mga salitang nakakasakit at mga salitang nakapagpapagaling. Yung unang bahagi, yung "parang mga saksak ng tabak," nai-imagine niyo ba yun? Sobrang sakit, nakakahiwa, nakakamatay pa nga kung malala. Ganyan daw minsan ang mga salita natin – mga masasakit na salita, mga panlalait, mga tsismis, mga paghuhusga na walang basehan. Ang mga ito ay parang mga sandatang nakakasugat ng damdamin, nakakasira ng reputasyon, at nakakapagpababa ng self-esteem ng isang tao. Nakakalungkot isipin na minsan, hindi natin namamalayan, tayo mismo ang gumagamit ng ganitong mga salita. Minsan sa galit, minsan sa inggit, o minsan nga, dahil lang wala tayo sa mood. Pero ang epekto nito, guys, grabe. Maaaring hindi agad natin nakikita ang pisikal na sugat, pero yung emosyonal at mental na sugat, yun ang mas matagal maghilom. Parang nag-iiwan ng marka sa puso at isipan ng taong nasaktan. Ang mas malala pa, minsan yung mga salitang yan, kahit sinabi lang natin, babalik din sa atin in some way. Karma kumbaga, pero sa salita pa lang, nakaka-stress na.

Ngayon, tingnan naman natin yung pangalawang bahagi: "ngunit ang dila ng marunong ay nagpapagaling." Ah, ito yung magandang balita, mga kaibigan! Ang "marunong" dito ay hindi lang yung matalino sa libro, kundi yung taong may tunay na *karunungan* – yung karunungang galing sa Diyos, yung may malasakit sa kapwa, yung may pag-unawa. Ang mga salita ng ganitong tao ay parang gamot. Nagpapagaling sila ng sugat, nagbibigay ng pag-asa, nagpapatibay ng loob. Iniisip muna nila bago sila magsalita. Ang kanilang mga salita ay puno ng *pagmamahal, paghikayat, at pagbibigay-inspirasyon*. Kung may nakita silang mali, sasabihin nila nang may pagmamalasakit, hindi para mangutya. Kung may problema, mag-aalok sila ng tulong, hindi ng panlalait. Kung may gustong ibahagi, itatayo nila ang loob ng iba. Ganito dapat tayo, mga guys! Tayo ba ay nagiging parang tabak na nakakasakit, o nagiging parang gamot na nakakapagpagaling? Ang talatang ito ay isang paalala sa atin na piliin natin ang mga salita na magtatayo, hindi yung mga babagsak. Ito yung tunay na sign ng pagiging mature at matalino – yung alam mong gamitin ang iyong dila para magbigay ng buhay, hindi kamatayan sa damdamin ng iba.

Ang Epekto ng mga Salita sa Ating Buhay

Guys, pag-usapan natin yung *lakas ng mga salita*. Yung talata sa Kawikaan 12:18 sa Tagalog ay talagang nagpapatunog sa atin kung gaano kalaki ang epekto ng mga sinasabi natin. Isipin niyo nga, kapag may nagsabi sa inyo ng masasakit na salita, diba parang tinusok kayo? Kahit ilang taon na ang lumipas, minsan maalala niyo pa rin. Yung mga salitang "wala kang kwenta," "hindi ka magtatagumpay," "ang bobo mo" – ang bigat niyan sa dibdib, lalo na kung bata pa tayo nung narinig natin. Ito yung mga "saksak ng tabak" na tinutukoy sa talata. Sinisira nito ang kumpiyansa natin sa sarili, ginugulo ang ating pag-iisip, at minsan, nauuwi pa sa maling desisyon dahil sa kawalan ng pagtitiwala sa sarili. Ang mga salitang ito ay maaaring magmula sa mga taong malapit sa atin – pamilya, kaibigan, o kahit sa mga hindi natin masyadong kakilala. Ang problema pa, minsan, hindi nila alam ang bigat ng kanilang mga salita, o kaya naman, sadyang gusto lang nilang manakit. Kung minsan naman, tayo mismo ang nagsasabi ng ganito sa ating sarili. "Ang tanga ko," "Hindi ko kaya 'to," – ito yung mga self-defeating prophecies na nagpapababa lalo ng ating morale. Nakakababa talaga ng enerhiya at pag-asa kapag puro negatibo ang naririnig natin, mapa-labas man o mapa-loob.

Pero sa kabilang banda, guys, isipin naman natin yung mga salitang nakapagpapagaling. Yung mga salitang gaya ng "Mahal kita," "Bilib ako sa'yo," "Kaya mo 'yan," "Andito lang ako para sa'yo." Ang mga ito ay parang *gamot sa kaluluwa*. Nakakapagbigay ng lakas, nakakapagpagaan ng pakiramdam, at nakakapagpatatag ng pundasyon ng isang relasyon. Ito yung sinasabi ng "dila ng marunong." Ang isang taong marunong – yung may malasakit, may pang-unawa, at may pagmamahal – alam niyang gamitin ang kanyang mga salita para itayo ang iba. Kahit may pagkakamali, sasabihin niya ito nang may galang at pagmamahal. Hindi niya hahayaang masira ang kumpiyansa ng isang tao. Sa halip, tutulungan niyang bumangon at matuto mula sa pagkakamali. Yung tipong teacher na hindi lang nagbibigay ng grado, kundi nagbibigay din ng encouragement na mas mag-aral pa. O kaya yung kaibigan na alam mong sasabihan ka ng totoo, pero alam mong para sa ikabubuti mo. Ang ganitong klaseng salita ay hindi lang nagpapagaling sa taong nakakarinig, kundi nagpapaganda rin ng relasyon natin sa kanila. Nagkakaroon ng tiwala, respeto, at mas malalim na koneksyon. Kaya naman, guys, lagi nating isipin: ano bang klaseng salita ang gusto nating palaganapin? Yung mga nakakasakit, o yung mga nakapagpapagaling? Nasa atin ang pagpipilian. At sa pagpili na ito, nakasalalay ang kalidad ng ating mga relasyon at ang ating mismong pagkatao.

Paano Maging Isang Taong Marunong Magsalita

Alam naman natin, mga kaibigan, na hindi lahat tayo ay natural na marunong magsalita. Minsan, napapasabi tayo ng mga bagay na pagsisisihan natin. Pero ang maganda, yung aral ng Kawikaan 12:18 sa Tagalog ay nagtuturo sa atin na *pwede tayong matuto* kung paano maging mas marunong sa ating pananalita. Paano ba? Una, kailangan nating magkaroon ng **pagpipigil sa sarili** (self-control). Ito yung unang hakbang. Bago pa man lumabas yung salita sa ating bibig, dapat nating tanungin ang ating sarili: "Kailangan ko bang sabihin 'to? Makakatulong ba 'to? Masasaktan ba ang iba?" Kung minsan, ang pinakamagandang gawin ay ang manahimik na lang. Hindi lahat ng opinyon natin ay kailangang ipagsigawan. Minsan, yung pagtitimpi ang pinakamatatag na pagpapakita ng karunungan. Tulad ng sabi sa ibang talata sa Kawikaan, "ang matalino ay nagpapahayag ng kaalaman na may kahinahunan." So, practice tayo sa pagpipigil. Huminga muna ng malalim bago mag-react, lalo na kapag tayo ay galit o frustrated.

Pangalawa, kailangan nating **magkaroon ng pag-unawa at malasakit sa kapwa**. Ito yung puso ng "dila ng marunong." Subukan nating ilagay ang ating sarili sa sitwasyon ng iba. Paano kaya nila mararamdaman ang sasabihin natin? Mayroon ba silang pinagdadaanan na hindi natin alam? Kapag naintindihan natin ang kanilang perspective, mas madali para sa atin na pumili ng mga salitang magiging *nakapagpapatibay* sa halip na makasira. Minsan, kailangan lang ng kaunting pasensya at empatiya. Kung may mali man silang nagawa, hindi natin sila kailangang durugin ng mga salita. Mas maganda kung tutulungan natin silang makita ang mali at gabayan sila tungo sa tamang landas. Ang tunay na pagmamalasakit ay hindi nangungutya; ito ay nagtuturo at nagpapalakas.

Pangatlo, at pinakamahalaga, ay ang **paghingi ng karunungan sa Diyos**. Guys, yung totoong karunungan, yung hindi nagdudulot ng sakit, ay nagmumula talaga sa ating Panginoon. Sa James 1:5, sinasabi na kung kulang tayo sa karunungan, humingi lang tayo sa Diyos, at siya ay magbibigay nang sagana. Kaya, dasal tayo! Hingiin natin sa Diyos na gabayan Niya ang ating mga salita. Hingiin natin na magamit natin ang ating mga bibig para magbigay ng papuri sa Kanya at maging pagpapala sa mga tao. Kapag ang puso natin ay puno ng Diyos, mas nagiging natural na lumalabas mula sa ating bibig ang mga salitang may pagmamahal, kapayapaan, at kabutihan. Hindi tayo magiging parang sandata, kundi magiging parang mga bulaklak na nagbibigay ng bango, o kaya naman ay parang malinis na tubig na nakakapagbigay-buhay. Kaya, mga kaibigan, tara na, sabay-sabay nating pagyamanin ang ating mga salita. Piliin natin ang maging "dila ng marunong" – yung mga salitang nagpapagaling, nagpapatibay, at nagmamahal. Ito ay isang proseso, pero sa tulong ng Diyos at sa ating pagsisikap, magagawa natin 'yan. Amen!